مراتع سطح قابلتوجهی از اراضی کشور را بهخود اختصاص میدهند که دارای فلور غنی با گونههای بسیار باارزش از نظر علوفهای و حفاظتی هستند. براساس تعریفی که توسط انجمن مرتعداری ایران در سال 1383 ارائه شده است، مرتع زمینی است اعم از کوه و دامنه و یا زمین مسطح با پوششی از نباتات طبیعی خودرو که پوششگیاهی آن علفی، بوتهای، درختچهای و یا بهصورت پراکنده دارای درخت بوده و بهعنوان منبع تولید غذا برای دام اهلی و حیاتوحش و یا سایر مواهب طبیعی مورد استفاده قرار میگیرد. از سالیان پیش بهدلیل بهرهبرداریهای نامناسب و تخریب محیطزیست و درنتیجه فشارهای وارده بر عرصههای مرتعی کشور، پوشش گیاهی این رویشگاهها در معرض آسیب جدی قرار گرفته است و بسیاری از گونههای علوفهای مرغوب در معرض خطر انقراض قرار دارند. برای رسیدن به تولید بهینه و بهرهبرداری پایدار، افزایش کمی و کیفی پوشش گیاهی از مهمترین اهدافی است که در مدیریت مرتع دنبال میشود، زیرا با افزایش پوششگیاهی، افزایش تولیدات مرتع، حفاظت خاک و جلوگیری از فرسایش و جابجایی آن، افزایش بیشتر نفوذ آب در مرتع و بهبود شاخصهای اساسی، پایداری اکولوژیکی تضمین میشود.
عنوان مقاله [English]
Book Review: Introducing some important rangeland species suitable for development and improvement of rangelands in Iran
نویسنده [English]
Yones Asri
Associate Prof., Research Institute of Forests and Rangelands,, Agricultural Research, Education and Extension Organization (AREEO), Tehran, Iran
عصری, یونس . (1399). نقد کتاب معرفی برخی گونههای مهم مرتعی مناسب برای توسعه و اصلاح مراتع ایران. طبیعت ایران, 5(4), 155-160. doi: 10.22092/irn.2020.122546
MLA
عصری, یونس . "نقد کتاب معرفی برخی گونههای مهم مرتعی مناسب برای توسعه و اصلاح مراتع ایران", طبیعت ایران, 5, 4, 1399, 155-160. doi: 10.22092/irn.2020.122546
HARVARD
عصری, یونس. (1399). 'نقد کتاب معرفی برخی گونههای مهم مرتعی مناسب برای توسعه و اصلاح مراتع ایران', طبیعت ایران, 5(4), pp. 155-160. doi: 10.22092/irn.2020.122546
CHICAGO
یونس عصری, "نقد کتاب معرفی برخی گونههای مهم مرتعی مناسب برای توسعه و اصلاح مراتع ایران," طبیعت ایران, 5 4 (1399): 155-160, doi: 10.22092/irn.2020.122546
VANCOUVER
عصری, یونس. نقد کتاب معرفی برخی گونههای مهم مرتعی مناسب برای توسعه و اصلاح مراتع ایران. طبیعت ایران, 1399; 5(4): 155-160. doi: 10.22092/irn.2020.122546